Program i plan studiów stacjonarnych licencjackich
***
UWAGA!
To jest archiwalna strona.
Aktualna strona i wszelkie bieżące informacje
są na stronie www.historia.uw.edu.pl -->>
***
Plan studiów I stopnia (licencjackich) stacjonarnych i niestacjonarnych (wieczorowych) z podziałem na etapy i punktacją ECTS. Obowiązujący od 1 X 2019 r.
Program studiów I stopnia (licencjackich) stacjonarnych i niestacjonarnych (wieczorowych) z podziałem na etapy i punktacją ECTS (po dostosowaniu do Rozporządzenia ws. PRK 2018)
Program studiów I stopnia (licencjackie) na kierunku "Historia i kultura Żydów" (ob. od 1.10.2019)
Komentarz do wybranych elementów programu studiów.
Ćwiczenia warsztatowe. To zajęcia z poszczególnych epok historycznych. Na I roku dominuje historia starożytna (po 30h ćwiczeń w każdym semestrze), na drugim: w semestrze zimowym – średniowieczna, w semestrze letnim – nowożytna. Trzeci rok poświęcony jest na wiek XIX (w semestrze zimowym), okres do 1945 r. i dzieje po 1945 r. (w semestrze letnim). Począwszy od II roku na każdą epokę przypada 60h ćwiczeń z rozbiciem na historię Polski (30h) i historię powszechną (30h).
Ćwiczenia polegają na wspólnej lekturze i interpretacji tekstów z epoki - są to zajęcia w formie dyskusji i udział w dyskusji jest podstawą oceny. Ich głównym celem jest wyrobienie umiejętności analitycznych. Zastanawiamy się nad autentycznością i wiarygodnością danego źródła, staramy się odczytać ukryte treści, wskazać kolejne warstwy tekstu itp. Można powiedzieć, że w przeciwieństwie do kursów szybkiego czytania, uczymy czytania wolnego - uważnego i wnikliwego, nie ograniczonego do powierzchownego uchwycenia treści. Chcielibyśmy, żeby ćwiczenia warsztatowe dawały przedsmak pracy badawczej, by wdrażały w taki tryb pracy, jaki będzie potrzebny przy samodzielnych badaniach. Należy podkreślić, że z założenia ćwiczenia warsztatowe nie służą przygotowaniu do egzaminu, mogą zaś z pewnością w przygotowaniach tych pomóc.
Na I roku studiów studenci są odgórnie przydzielani do grup ćwiczeniowych. W kolejnych latach już samodzielnie układają swoją siatkę zajęć kierując się przy wyborze grupy swymi zainteresowaniami naukowymi oraz dążeniem do poznania różnorodnych postaw i metod badawczych. Tematyka zajęć jest bowiem zwykle bliska badaniom prowadzącego je pracownika naukowego. Pokazanie własnego warsztatu naukowego wydaje się ciekawsze niż teoretyczne rozważania na temat pracy historyka. Ważne jest też, by temat zajęć był naprawdę interesujący dla samego prowadzącego, aby pytania, które pojawiają się w trakcie analizy tekstów na ćwiczeniach, miały jakiś związek z pytaniami naukowymi, które sam sobie stawia.
Ćwiczenia ze wstępu do badań historycznych (WBH) i nauk pomocniczych historii (NPH) To zajęcia o bardziej „technicznym” charakterze. Jednosemestralny WBH zakończony samodzielnie przygotowaną przez studenta kwerendą bibliograficzną jest wprowadzeniem do podstawowych zagadnień nauki historycznej, zapoznaniem się z pracą w bibliotece, encyklopediami, słownikami itp. Cztery semestry NPH (średniowiecze, XVI-XVIII w., XIX w., XX w.) to przegląd typowych dla każdej epoki kategorii źródeł i sposobów ich analizy. O ile w ramach ćwiczeń warsztatowych np. artykuł z gazety będzie omawiany jako kolejne źródło dotyczące jakichś wydarzeń czy procesów, to na ćwiczeniach z NPH będziemy się zastanawiali jak pracowała redakcja, skąd czerpała wiadomości, jaka była technika druku itp.
Wstęp do pisania prac uniwersyteckich przygotowuje do samodzielnego konstruowania tekstów naukowych i popularnonaukowych oraz udziału w polemice naukowej. Poznajemy cechy stylu naukowego, omawiamy zasady tworzenia narracji historycznej: od zdania do akapitu, od akapitu od rozdziału, od rozdziału do zamkniętego tekstu. Zajęcia mają charakter wybitnie ćwiczeniowy, podczas zajęć wspólnie bowiem uczymy się przygotowywania abstraktów, notatek, sprawozdań czy recenzji naukowych.
Prace roczne. Od pierwszego roku studiów studenci samodzielnie przygotowują monografie naukowe pod kierunkiem specjalistów od różnych epok historycznych. Praca musi być efektem samodzielnej analizy źródeł (tekstów z epoki), mieć charakter badawczy, a nie ograniczać się do zestawienia tego, co pisali na dany temat historycy. Praca w ścisłym kontakcie z naukowym opiekunem wprowadza do naszych studiów element powszechnego w krajach anglosaskich „systemu tutorskiego”, promującego indywidualny kontakt między studentem a wykładowcą, który zadaje temat, pomaga w rozpoczęciu poszukiwań, systematycznie sprawdza postępy pracy, udziela odpowiednich wskazówek i ocenia wiedzę, ciekawość intelektualną i perspektywy naukowego rozwoju studenta.
Pisanie pracy rocznej to jednak przede wszystkim szkoła naukowej samodzielności - najpierw w zbieraniu i opracowywaniu materiałów, analizowaniu źródeł historycznych, a później w planowaniu, komponowaniu i pisaniu pracy naukowej. Pracę roczną oceniamy biorąc pod uwagę jej wartość merytoryczną (zdarzają się prace bardzo oryginalne, a niekiedy wręcz odkrywcze), przejrzystość i logikę wywodu, umiejętność zapanowania nad techniczną stroną „aparatu naukowego” (bibliografia, przypisy itp.). Na I roku studiów wszyscy przygotowują pracę roczną ze starożytności. Na drugim – każdy sam wybiera epokę (od średniowiecza po wiek XX), z której chce przygotować kolejną pracę roczną. Należy pamiętać, że wszystkie prace pisemne przygotowywane przez naszych studentów podlegają procedurze antyplagiatowej. Zapisy na prace roczne przyjmowane są do 20 grudnia w przypadku prac z historii starożytnej i do 30 marca w przypadku innych epok.
Egzaminy z „wielkich epok”. Egzaminów z historii jest zaledwie 5 w ciągu całych studiów, ale obejmują one duży materiał. Są to egzaminy z historii starożytnej, średniowiecza, epoki nowożytnej, XIX wieku i XX wieku. Uwaga! – nie ma podziału na historię Polski i powszechną. W Instytucie Historycznym obowiązują dwa typy egzaminów: A i B, zwane też potocznie przez studentów „dużym” i „małym”. Nazwa odzwierciedla podstawową pomiędzy obiema formami – zakres obowiązującego materiału. Egzamin A jest tradycyjnym egzaminem ustnym, który wymaga znajomości długiej listy lektur monograficznych, akademickich syntez oraz szczegółowej wiedzy z całego okresu. W przypadku egzaminu B lista lektur jest krótsza, a pytania na egzaminie dotyczą przede wszystkim znajomości wybranych monografii. Nie oznacza to jednak, że można zapomnieć o innych tematach – trzeba znać podstawową faktografię z danej epoki na poziomie przynamniej nie niższym niż na maturze. Różnicę pomiędzy typem A i B odzwierciedla punktacja ECTS.
Szczegółowe wymagania dotyczące egzaminów A i B z danej epoki publikują egzaminatorzy na stronie IH.
Pierwszy egzamin - z historii starożytnej przeprowadzany jest tylko w formie A. Spośród pozostałych 4 egzaminów maksymalnie dwa można zdać na poziomie B.
Fakultatywne zajęcia historyczne służą poszerzaniu wiedzy studentów z ulubionej przez nich epoki historycznej czy tematyki badawczej. Osoby zafascynowane historią najnowszą nie muszą więc na nią czekać aż do III roku studiów, z kolei pasjonaci starożytności nie muszą rozstawać się z antykiem po zakończeniu I roku nauki. Przez całe trzy lata można zatem uczestniczyć w zajęciach ściśle odpowiadających indywidualnym pasjom naukowym. Na każdym roku studiów należy z fakultatywnych zajęć historycznych uzbierać odpowiednią liczbę punktów ECTS: na I roku – 6, na kolejnych – po 3. Wybór wydaje się szeroki: co semestr Instytut oferuje bowiem od kilkunastu do kilkudziesięciu wykładów monograficznych (1 wykład to 2 ECTS) oraz od kilku do kilkunastu konwersatorium przygotowanych specjalnie z myślą o tym przedmiocie (1 konwersatorium to 3 ECTS).
Objazdy naukowe polegają na zwiedzaniu zabytków w wybranym regionie Polski. Mają zapoznać studentów z podstawami historii architektury – przede wszystkim nauczyć rozpoznawania stylów architektonicznych i datowania zabytków. Studenci pierwszego roku odbywają objazd trzydniowy, studenci II roku pięciodniowy, zakończony egzaminem. Objazd naukowy jest równoprawnym przedmiotem programu studiów, co oznacza, że udział w nim jest obligatoryjny. Nieobecność na objeździe naukowym oznacza niezaliczenie przedmiotu.
Podstawy metodologii historii to wykład wprowadzający studentów w świat refleksji metodologicznej i przegląd dorobku historiografii polskiej na tle porównawczym. Ważny element przygotowania do pracy badawczej w ramach seminarium dyplomowego i studiów II stopnia.
Nauki humanistyczne to przedmiot, dzięki któremu studiujący historię poszerzają swą wiedzę z zakresu innych nauk humanistycznych. Ważne bowiem, by historyk umiał prowadzić dyskusję naukową z reprezentantami innych, pokrewnych nauk i w interpretacji źródeł historycznych umiał twórczo zastosować charakterystyczne dla tych nauk pojęcia i metody badawcze.
Języki obce. Studenci mają obowiązek zaliczenia 240 godzin lektoratu z nowożytnego języka obcego (do wyboru) oraz egzaminu z języka obcego na poziomie B2. Zgodnie z planem studiów zatwierdzonym przez Radę Wydziału Historycznego egzamin ten należy zaliczyć do końca II roku studiów. Egzamin zdawać można z innego języka niż ten kształcony podczas lektoratów. Nasi studenci często korzystają z tej możliwości. Znając wystarczająco dobrze jeden język, przeznaczają lektorat na szlifowanie drugiego bądź poznawanie języków mniej popularnych (np. czeski, arabski, norweski, japoński, etc.) Studenci historii rozpoczynający studia w roku akademickim 2012/2013 muszą ponadto zaliczyć lektorat łaciny w wymiarze 180h (w trzy semestry). W Instytucie organizowane są też fakultatywne lektoraty greki, hebrajskiego, jidysz oraz specjalistyczne zajęcia z łaciny (np. łacina średniowieczna) zwane translatoriami.
Zajęcia poza IH (tzw. OGUN), obowiązkowe na I i II roku studiów, to pula ECTS-ów do zagospodarowania przez studenta, zgodnie z jego zainteresowaniami i potrzebami. Mogą to być zajęcia na dowolny temat i w dowolnej formie (wykłady, konwersatoria, ćwiczenia, laboratoria, warsztaty, etc.). Warto jednak przed dokonaniem wyboru i rejestracją zapoznać się z przedstawionymi w sylabusie warunkami zaliczenia. Regulamin studiów na UW ogranicza bowiem prawo do wyrejestrowania się z zajęć. Należy także pamiętać, że im większa jest liczba punktów ECTS przypisanych do zajęć, tym większy zakładany nakład pracy studenta.
Wychowanie fizyczne – wszystkich studentów UW obowiązują jednolite zasady, które znaleźć można w Regulaminie studiów na UW. Zgodnie z planem studiów w IH zajęcia z WF zaliczyć należy do końca II roku.
Seminarium dyplomowe i praca licencjacka. Z początkiem III roku studiów student musi wybrać seminarium, na którym będzie pracować nad pracą licencjacką. Instytut Historyczny oferuje ok. 50 seminariów z różnych epok, podejmujących różnorodną problematykę badawczą, skoncentrowanych na różnych szerokościach geograficznych i różnych kulturach. Łatwo więc znaleźć swą naukową „przystań”.